หากพูดถึงนักฟุตบอลที่เป็นตัวความหวังของทีมฟุตบอลนั้นจะช่วยให้ทีมได้ชัยชนะเมื่อได้ลงสนามและช่วยทีมได้เป็นอย่างมาก แต่กลับกันกับนักเตะที่มีค่าตัวสูงมาก แต่กลับมีผลงานที่ไม่สมกับราคาที่ซื้อมานั้นเอง และแฟนบอลเองก็ตั้งความหวังไว้สูงเช่นกัน ซึ่งนั้นเองก็มั่นใจมากน้อยก็ขึ้นอยู่กับนักเตะที่ลงสนามบอล เพื่อให้ทีมได้ชัยชนะและผลออกมาตามที่เดิมพันไว้นั้นเอง เป็นเรื่องล้อเลียนกันระหว่างแฟนบอลของแมนยูไนเต็ดและลิเวอร์พูล เมื่อทีมปีศาจแดงเอาเงิน75ล้านปอนด์ไปซื้อโรเมลู ลูกากูกองหน้าของเอฟเวอร์ตัน และ ลิเวอร์พูลเอาเงิน75ล้านปอนด์ไปซื้อ เวอร์จิล ฟาน ไดจ์ กองหลังของเซาท์แธมตัน เมื่อลูกากูฟอร์มตก เจอสภาวะช่วงปืนฝืด ทำให้แฟนบอลทั่วไปโจมตีว่าไม่คุ้มอย่างแรงสำหรับลูกากูที่มักจะยิงประตูได้แต่ทีมเล็ก แต่ไม่เคยยิงประตูทีมใหญ่หรือยิงประตูตัดสินในเกมสำคัญได้ เขาไม่ต่างอะไรกับดิมิทาร์ เบอร์บาตอฟ นักเตะของแมนยูไนเต็ดที่ยิงได้21ลูกแต่เซอร์อเล็กซ์เฟอร์กูสัน ขายทิ้งในปีถัดมา
เช่นเดียวกับลิเวอร์พูล เมื่อเสียประตูโดยมีเวอร์จิล ฟาน ไดซ์ยืนอยู่ใกล้ๆ แฟนบอลทีมอื่นจะล้อเลียนทันทีว่า75ล้านปอนด์ไม่ได้ช่วยอะไร ทั้งที่ฟานไดจ์ ยังมาร่วมทีมได้ไม่ถึง1ฤดูกาล ยังต้องใช้เวลาในการประสานงานกับเพื่อนร่วมทีม ในอดีตแม้แต่กองหลังระดับโลก อย่างฟาบิโอ คันนาวาโร่ก็ยังไม่ถูกตัดสินผลงานเร็วถึงเพียงนี้ นี่คือผลที่เกิดจากสภาวะเงินเฟ้อ สโมสรฟุตบอลต้องทุ่มเงินมากกว่าปกติในการซื้อนักฟุตบอลมาร่วมทีม ค่าตัวแพงระดับโลกของอดีตนักฟุตบอลซุปเปอร์สตาร์ เช่น ซีเนอดีน ซีดาน คริสเตียนโน่ โรนัลโด้ หรือแม้กระทั่งแกเร็ธ เบลนั้นต่างก็มีเหตุผลรองรับนักเตะทั้งสามคนได้พิสูจน์ตัวเองมานานพอที่จะมูลค่าทางตลาดขนาดนั้น แต่ด้วยสภาพตลาดปัจจุบัน นักฟุตบอลมีค่าตัวสูงมากขึ้นจากเงินเฟ้อ ไม่ได้มีค่าตัวสูงจากความสามารถแต่อย่างใด พวกเขาถูกซื้อด้วยความคาดหวังว่ายังน่าจะเก่งได้มากกว่านี้ในอนาคต